Tekst Żałobnika opłakującego śmierć Matki wypowiadają dwie postaci.

Jedna z nich przyjmuje w miarę łagodną filozoficzną postawę, druga wyraża bardziej zbuntowaną, sceptyczną lub sarkastyczną wizję świata, śmierci i Boga. Oczywiście ta dychotomia postaw odnosi się do jedności, jaką stanowi podmiot liryczny.

Postać 2 (w wykonaniu Autora) bliższa jest subiektywnie przeżywającemu Żałobnikowi, Postać 1 (w wykonaniu Olgierda Łukaszewicza) przejmując też rolę Żałobnika, jednocześnie obiektywizuje, komentuje jego sytuację lub - jako swoiste Echo wewnętrzne - wzmacnia jego przeżywanie.

Leitmotiv muzyczny, przenikający monolog wewnętrzny Żałobnika stanowi pieśń „ Moja modlitwa" wypowiadana przez obie postaci i śpiewana przez Kompozytorkę. Teksty trenów są mówione na tle wyciszonej muzyki, która nieoczekiwanie wybucha, narasta, milknie do całkowitego wyciszenia, by się znów „podskórnie" odrodzić.

Z cyklu: MUZYKA POEZJI

Grzegorz Walczak

TRENY MOJEJ MATCE
zaduszkowy program poetycko-muzyczny
Muzyka: Maria Pomianowska

występują: Olgierd Łukaszewicz i Autor

Maria Pomianowska - instrumenty dawne, śpiew

Alina Mleczko - saksofony 

Projekt związany z 200-leciem urodzin Fryderyka Chopina

pt. Sen Chopina

W związku z aktualnie obchodzonym 200-leciem urodzin Fryderyka Chopina chcielibyśmy zaproponować oryginalny program autorski Marii Pomianowskiej (muzyka) i Grzegorza Walczaka (scenariusz  i teksty autorskie).

Założeniem naszego programu jest przybliżenie szerszej publiczności  muzyki Chopina za pomocą nietypowego chwytu z pogranicza dokumentalistyki biograficznej i fikcji literackiej typu SF.

Widowisko, które proponujemy, charakteryzuje się specyficzną stylistyką  dystansu wobec świata przedstawionego tak w tekście jak i w muzyce. Dochodzi tu do związku poetyckiej wizji literackiej z chopinowską muzyką w jej oryginalnej autorskiej interpretacji w duchu muzyki etnicznej.

Jako inspiracyjny punkt wyjścia, posłużył nam wątek wieloletniej przyjaźni Chopina z jego rówieśnikiem Julianem Fontaną, któremu nasz wielki Mistrz bardzo wiele zawdzięczał. Ich dość specyficzne relacje, oddają autentyczne listy Chopina i inne przekazy historyczne. Kanwą muzyczną stała się twórczość Chopina w klasycznym jej kształcie, a w toku widowiska przetworzona etnicznie jej wersja w twórczym ujęciu Marii Pomianowskiej. Szybko jednak okaże się, że nasz Chopin sceniczny nie mieści się ani w swoim rzeczywistym czasie, ani w przestrzeni geograficznej. Przerasta bowiem sam siebie i otaczającą  go rzeczywistość.

Posługując się chwytem dialogu w formie artystycznie wykreowanej korespondencji między Chopinem a Fontaną (jego przyjacielem, powiernikiem, pomocnikiem i późniejszym wydawcą, podróżującym po świecie) uprawdopodobnimy i uzasadnimy uobecnioną przed publicznością korespondencję muzyczną między klasycznym fortepianem (z oryginalną muzyką Chopina), a instrumentami etnicznymi różnych krajów z chopinowską muzyką niezwykle oryginalnie parafrazowaną przez Marię Pomianowską. Wraz z konkretnym listem przenosimy się więc do danego, nieraz odległego, egzotycznego kraju również muzycznie.

„Rozpasane", oddalające się od wzorca parafrazy i wariacje muzyczne, czyli  tubylcze „skażenia" motywu przewodniego ustępują na czas jakiś czystemu strumieniowi oryginału.

Rozgrywa się konflikt o dominację, muzyczne polemiki, korespondowanie odmiennych stylów i interpretacji, wyrażone za pomocą przechodzenia od klasycznego fortepianu (na którym koncertuje  wybitny z naszych chopenistów i zarazem fontanistów - Hubert Rutkowski) do królestwa etnicznych trawestacji Marii Pomianowskiej. Wprowadzenie odmiennych „kostiumów" muzycznych skojarzone jest z pojawieniem się kolejnych „etnicznych odpowiedzi" Fontany.

Dialogi między obydwoma przyjaciółmi dość szybko przejdą ze sfery korespondencyjnej w bezpośrednią, tym bardziej, że odnosić się będą w poetycko-fantastycznej wizji autora scenariusza do spotkania głównych bohaterów po ich śmierci.

Odpowiedzi Fontany będą nie tylko słowne (listowne lub bezpośrednio wypowiadane), ale i muzyczne - w formie trawestacji charakterystycznych dla form brzmieniowych i muzycznego klimatu danego narodu czy plemienia.

Tego typu „korespondencja" stanowić będzie podstawową treść naszego widowiska-koncertu. Zakończy ją powrót do źródła, czyli do fragmentu muzyki Chopina  (na fortepianie), od którego rozpocznie się nasze widowisko.